“Everywhere is a walking distance if you have the time.”

Het lijkt alweer eeuwen geleden, maar zo’n twee weken geleden zat ik nog in het prachtige Nieuw-Zeeland. Voor vertrek vanuit Nederland was dat totaal niet gepland, maar iedereen in Australië vertelde vol enthousiasme over ‘het mooiste land ter wereld’ dat het toch begon te kriebelen nu ik er zo dichtbij was. En ook al was ik toch wat sceptisch over die benaming, ik heb tenslotte al het een en ander gezien en ben meestal sowieso meer van cultuur in plaats van natuur, ik werd totaal verrast door mijn eigen enthousiasme! Het land is echt prachtig en wat dat betreft echt een van de mooiste landen die ik ooit heb bezocht. Ook niet uit te leggen of te verklaren (mijn reisgenote en ik hebben het er nog over gehad) waarom juist deze witte bergen, groene vlaktes en stranden daar zo adembenemend mooi waren, maar we konden er beide uren naar blijven kijken en foto’s van blijven maken. Jullie merken wel, ik kan er uuuren over doorpraten. Vandaar dat ik ook maar bij het begin ga beginnen en allereerst over mijn reis door het noord-eiland zal vertellen.

Het noord eiland van Nieuw-Zeeland is daarbij het eiland waar de meeste mensen wonen en de ‘grote’ steden zijn. Nu heeft Nieuw-Zeeland sowieso geen echte wereldsteden (sorry Auckland!), maar vergeleken met het zuid eiland is het noord eiland een stuk drukker en biedt de bezoeker veel meer faciliteiten. Wat dat betreft voelt het zuid eiland zich soms wat achtergesteld, al hebben zij qua natuur dan weer niets te klagen. Anyway, in Maori heet het land ook wel ‘Aotearoa’ wat zoveel betekent als ‘het land van de lange witte wolk’ en bevat het (zoals jullie waarschijnlijk wel weten) veel unieke diersoorten, zoals het nationale symbol: de kiwi. Helaas is deze vogel in het wild spotten tegenwoordig haast onmogelijk. Gelukkig hebben de Maori’s, als pleister op de wond, vele andere vogels soortgelijke ‘grappige’ namen gegeven. Ik noem bijvoorbeeld de Keke, de Pukeko, de Weka, de Kaka en de Kea. En aangezien 95% van de vogelsoorten inheems zijn de vogelborden in natuurparken gegarandeerd entertainment! Maar naast de unieke fauna is ook de omgeving behoorlijk ‘uniek’. Zo zijn er verscheidene (actieve) vulkanen en vinden er geregeld aardbevingen door plaatverschuivingen plaats. Dat laatste klinkt natuurlijk niet zo aantrekkelijk als vakantiebestemming, maar het is nu eenmaal een van de redenen waarom Nieuw Zeeland er zo prachtig uitziet.

Maar goed, mijn avontuur begon dus een aantal weken terug in Auckland, waar ik na een korte vlucht vanuit Brisbane landde en had de eerste dag om lekker zelf op ontdekking te gaan. Erg leuk om daarbij de verschillen te zien tussen Australië en Nieuw-Zeeland (zo is er daar bijvoorbeeld weer Burger King in plaats van Hungry Jacks) en ook om me mentaal voor te bereiden op de roadtrip. En de ontmoeting met Lisa, die de volgende dag aankwam. Gelukkig klikte het meteen en hadden we ook al snel een campervan geregeld voor de komende weken. Niet helemaal mijn ding, maar aan de andere kant ook wel weer ‘deel van het avontuur’. Het verbreden van je comfort zone of zoiets, althans dat is wat ik mezelf maar wijsmaakte. In ieder geval ging onze tocht op het noord eiland tot Wellington, waar we de veerboot richting het zuid eiland namen. Onderweg bezochten we onder andere Hobbiton, bekeken de glimwormen, weerstonden de zwavelgeur in Rotorua (waar veel geothermische activiteit is), bevroren bij het meer van Taupo, misten mijn vriendin helaas net in Wanganui en kwamen uiteindelijk aan in Wellington. Daar bezochten we onder andere een rugbywedstrijd, wat ook erg leuk was om een keer mee te maken. All spelers met platte neuzen die over elkaar duiken terwijl de scheidsrechter er in een felroze outfit tussenloopt: hilarisch!

Maar het meeste indruk maakte de ‘Tongario Alpine Crossing’ toch wel. Een 19,4km lange dagtocht over een van de actieve vulkanen van Nieuw-Zeeland. En hoewel het zo ongeveer de meest populaire wandeltocht van het land is, had ik hem nooit gelopen zonder Lisa. Zij begon er namelijk enthousiast over te vertellen omdat ze had gelezen dat het een prachtige wandeling was en toen kon ik moeilijk achterblijven. Al had ik wel mijn zorgen over onze uitrusting (beide hadden we simpelweg weinig warme kleding bij ons en geen fatsoenlijke wandelschoenen) en de duur van de tocht (er stond zo’n 8 uur voor). Maar goed, uiteindelijk stonden we dus toch bij het eerste zonlicht op (onder het motto van: dan hebben we in ieder geval genoeg tijd voor de wandeling) en begonnen we aan de tocht. Om jullie een beeld te geven, deze bergen zijn gebruikt als locatie voor ‘Mordor’ in Lord of the Rings en dat zegt genoeg. Het was een helse tocht waarbij de waarschuwingsborden voor de heftige, en koude tocht, zeker niet voor niets waren geplaatst. Helemaal toen het bleek te regenen op de top waren we al snel doorweekt en de wind zorgte er daarbij voor dat we beiden al snel geen gevoel meer hadden in bijvoorbeeld onze handen. Erg lastig bij het maken van foto’s, maar als een geluk bij een ongeluk was het helaas ook erg mistig en was het uitzicht dus niet zo spectaculair. Maar, uiteindelijk bleek het een goede ‘bonding’, hebben we zowaar lol gehad om ons gezamelijk lijden en waren we uiteindelijk behoorlijk trots op onze prestatie om de wandeling in iets minder dan 5 uur te voltooien. En daarna hebben we onszelf lekker kunnen belonen met een bezoekje aan de natuurlijke ‘hot pools’ om weer een beetje op temperatuur te komen.