AUSTRALIA 2013 - 2014

Het Zinderende Zuiden

“Your time is limited, so don’t waste it living someone else’s life.”


Na een paar uur op een veerboot kwamen we aan op het zuideiland. En omdat we ons hadden gerealiseerd dat we in een behoorlijke vaart reisden hadden we onze route al wat vergroot. Dat was helemaal mogelijk omdat we meer dagen hadden gepland op het zuideiland. En eigenlijk realiseerden we ons de eerste dag al dat dat een goede beslissing was geweest, wat een prachtig eiland! Het enige waar we een beetje voor vreesden was het feit dat het hier blijkbaar een stuk kouder ging worden dan op het noord eiland (en met de Tongario Crossing in ons achterhoofd keken we daar niet echt naar uit..), maar we besloten dus maar dapper dat ‘kou een emotie was’ en dat we het vast wel zouden redden. Gelukkig werden we de eerste dag al beloond met volle zonneschijn en een prachtig uitzicht over de witte bergen aan de ene kant en het strand aan de andere kant. Onze eerste stop was daarbij het prachtige Kaikoura, waar we kennismaakten met het indrukwekkende wildleven. Zo zagen we wilde (jonge) zeeleeuwen spelen in een waterval langs de weg, gingen we met een boot walvis spotten en de volgende dag gingen we zelfs zwemmen tussen de wilde dolfijnen. Wat een ervaring en wat een manier om de eerste dagen door te brengen!


We vervolgden onze tocht richting de westkust en kwamen langs het prachtige Abel Tasman National Park (waar we zo lang van de zon en het strand genoten dat we de vloed hadden gemist en via priveterrein terug moesten lopen naar de auto), langs de indrukwekkende Nelson Lakes (je zou denken dat meren hier hetzelfde zijn als in de rest van de wereld, maar zelfs deze zijn adembenemend bijvoorbeeld door het turquoise gekleurde water), liepen we over de langste ‘swingbridge’ ter wereld (Buller Gorge Swing Bridge), bekeken we de ‘pancake rocks’ en vluchtten uiteindelijk vroegtijdig terug naar de oostkust om de zon te volgen toen de regen met bakken uit de hemel viel. Daar werden we zeker begroet met zonneschijn in Christchurch, maar werden we vooral stil toen we de stad zagen. Door de aardbeving is het hele stadscentrum (nog steeds) veranderd in een grote bouwput en is het een samenvoeging van beschadigde gebouwen en lege kavels waar vroeger gebouwen hebben gestaan. Ook bleek onze Lonely Planet hier nutteloos (deze was van 2010), maar uiteindelijk konden we wel ‘genieten’ van de kleurrijke straatkunst om het straatbeeld wat op te fleuren en het nieuwe (tijdelijke) winkelcentrum wat is gebouwd uit kleurrijke containers.


We vervolgden onze tocht richting het zuiden en passeerden allereerst het Franse dorpje Akaroa, bezochten wat meer meren die weer prachtig waren (Lake Tekapo & Lake Pukaki), zagen onze eerste sneeuw in Mount Cook (de hoogste berg van het land, helaas was deze door de sneeuw en mist niet waarneembaar), leerden over ‘steampunk’ en waanden ons 100 jaar terug in Oamaru en kwamen uiteindelijk in Dunedin aan. Na wat ongeloof over de correcte uitspraak (het is echt dun-é-din) bleek deze stad erg geschikt om mijn verjaardag te vieren aangezien we Queenstown niet gingen redden. Er waren prachtige gebouwen te vinden, er was de mogelijkheid om over het strand paard te rijden, we konden zeldzame pinguins bekijken en er was zowaar de ‘steilste straat’ ter wereld, samengevoegd onder een prachtig warm herfstzonnetje. Maar uiteraard bleven we ook hier niet te lang plakken en reden de volgende dag het eerste begin van de ‘Southern Scenic Route’, die de gehele zuidkust omvat tot aankomst in Milford Sound en daarna Queenstown. Onderweg waren er echter nog veel prachtige (natuur)wonderen te aanschouwen. Zo maakten we onder andere veelvuldig foto’s bij Tunnel Beach, bezochten het zuiderlijste puntje van het zuid-eiland, zagen we de ‘golden nuggets’ bij een mooie vuurtoren, bezochten we misschien wel de mooiste waterval die ik ooit heb gezien (Purakaunui Falls) en zagen we ‘Monkey Island’ voor we aankwamen in Milford Sounds.


Allereerst valt daarover te zeggen dat het blijkbaar geen echte ‘Sound’ is maar een Fjord. Dit omdat Milford gevormd is uit gletsjerwater in plaats van rivierwater (Ja, ik heb opgelet bij de gids). In ieder geval was het er prachtig en was het een hele ervaring om na een boottocht zelf te gaan kayakken. Enige minpuntje is dat je levend werd opgegeten door ‘zandvliegen’, die in dit land een ware vloek zijn. Geloof me, ik zal niet meer klagen over muggen aangezien deze irritante beestjes pijnlijker steken, grotere en meer langdurige beten achterlaten die ook nog eens enorm jeuken en daarbij altijd en overal te werk gaan. Sterker nog, mijn enkels jeuken alweer bij de gedachte. Maar goed, de boottocht was het overigens zeker wel waard! Uiteindelijk reden we van Milford door naar ‘eindbestemming’ Queenstown. Een ‘stad’ waar we wel naar uit hadden gekeken, maar helaas bleek deze wel wat tegen te vallen. Buiten de mogelijkheid om een van de vele cafes te bezoeken en een van de extreme sporten te proberen bleek hier namelijk niet veel te beleven. Maar uiteindelijk zal ik deze stad niet snel vergeten, aangezien ik hier uiteindelijk heb gebungeejumped. Hier bleek namelijk de eerste commerciele plek te zijn en is bungeejumpen dus een soort van begonnen (in 1988, wat het nog specialer maakte), wat mij wel een goede kans leek. Na wat overleg betreffende mijn enkel stond ik daar uiteindelijk op een brug (me af te vragen wat me bezielde) en ik kan niet anders zeggen dan dat het doodeng is om te springen. En ik wist echt wel dat ik het leuk zou gaan vinden en dat er niets mis kon gaan, maar fysiek bleek het toch wel lasting om ‘de stap’ te zetten.


Weer een ervaring rijker kwamen we uiteindelijk aan in Wanaka waar we na een mooie wandeling rondom het (wederom prachtige) meer op weg gingen naar onze laatste bestemmingen (Haast en de gletjers), toen ineens bleek dat de weg gesloten was. Nu zou je denken dat dat geen groot problem hoeft te zijn, maar in Nieuw Zeeland (en helemaal in het zuid eiland) zijn er nu eenmaal niet zoveel wegen. Sterker nog, de enige andere mogelijkheid was de gehele route terug te rijden en zo’n 600 km om te rijden (wat we uiteraard niet zo zagen zitten). Gelukkig hoefden we maar 1,5 dag te wachten en hadden we nog net genoeg tijd om zowel Fox Glacier als Franz Joseph Glacier te bezoeken. En het weer was prachtig helder en zonnig waardoor we dit keer echt een goede blik op ‘Mt Cook’ konden werpen. Helaas was het door het extreme weer van de afgelopen week niet (meer) mogelijk om zonder helicopter op de gletsjers te komen, maar vanaf de grond was het ijs ook erg goed te zien. Echt wederom een uitzicht om stil van te worden, zelfs na alles wat we toen al gezien hadden. Ook adembenemend was Lake Matheson, waar we een prachtig uitzicht en reflectie van de bergen zagen. Wat een manier om onze reis af te sluiten en wat een geluk dat we, ondanks onze ‘tegenslagen’ onderweg op tijd terug konden via Arthur’s Pass naar Christchurch, waar we een laatste dag rondliepen en na een nacht op het vliegveld afscheid namen van elkaar en van dit prachtige land (voor mij althans, Lisa had nog een paar dagen in Auckland gepland staan). Ik kan niet anders zeggen dan dat ik deze reis voor geen goud had willen missen en dat ik zoveel ervaringen rijker ben. En dat er echt geen woord van gelogen is dan dat dit, ondanks het gebrek van echte steden en de natuurgevaren, echt een van de mooiste landen ter wereld is die zeker een bezoek waard is! De enige uitdaging die me nog rest is een selectie maken van de ruim 1000 foto’s, zodat jullie ook een beetje kunnen meegenieten van mijn herinnering.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!