“Dare to take the unfamiliar path and leave a trail”

Daar ben ik dan, eindelijk! Heelhuids terug in Australie na een onvergetelijke reis door het beloofde land. Voelt alsof er jaren verstreken zijn en denk dat ik ook nog wel meerdere blogpost kan vullen, dus laat ik bij het begin beginnen. Mijn afscheid in Brisbane. Stiekem begon ik daar de laatste dagen voor vertrek steeds meer tegenop te zien en merkte ook dat de jongens er erg mee bezig waren. Een week voor vertrek allereerst een afscheidsetentje met de jongens en daarna was het ook vooral veel dingen regelen voor Nieuw—Zeeland en Cairns. Tijd vloog wat dat betreft echt voorbij en hoewel ik erg veel zin had en heb in mijn nieuwe avonturen is afscheid nemen natuurlijk nooit leuk. Nu had ik voor de jongens een klein presentje gekocht (Miller is helemaal into zombies dus ik had wat survival-dingen ‘just in case’ gekocht en voor Brooklyn legergekleurde ‘loombands’ en hollandse speculaasjes omdat hij die zo lekker vindt) en een bedankkaart geschreven. Erg leuke momenten toen ik een paar uur voor vertrek even persoonlijk afscheid kon nemen. Beide waren erg dankbaar, lachten om de grappige tekst die ik op de kaart had geschreven (dingen als: bedankt dat je me heb geleerd wat de doen als er zombies komen, bedankt dat je me niet zo vaak hebt laten schrikken en bedankt voor het proeven van al mijn Nederlandse kookexperimenten) en toen bekende Brooklyn ineens dat ik zijn favoriete au pair was geweest. Die zag ik totaal niet aankomen en was uiteraard positief verrast. Al maakt het een naderend afscheid niet makkelijker, haha.

Daarna was het al snel tijd om me naar het vliegveld te brengen. De jongens droegen heel galant mijn tassen (onder luid gekreun en de vraag wat ik in hemelsnaam allemaal mee had genomen) en ook de hond moest mee naar het vliegveld (die overigens normal bij mama woont, maar voor de dag bij ons was. Echt een superschattig beestje!). Het zorgte al met al voor een leuke autorit waarin de jongens naar mijn reis informeerden, Brooklyn bleef zeggen dat ik nog terug zou komen en ze herhaaldelijk vroegen hoe erg ik ze ging missen. Echt leuk om te merken hoe ‘stoere tienerjongens’ heel subtiel laten merken dat ze je gaan missen en het niet zo leuk vinden dat je gaat. Ook erg leuk dat Andrew me een knuffel gaf en de jongens dat in eerste instantie toch niet zo zagen zitten. Maar na twee handdrukken gingen ze toch overstag en ging ik bepakt en bezakt richting het vliegveld en zij terug naar huis. En toen was ineens heel erg blij dat ik de eerste dagen Hyacinthe had om me gezelschap te houden en het haar persoonlijke missie had gemaakt me op te vrolijken. Superlief en uiteraard deden de M&Ms In het vliegtuig wonderen. En sowieso erg leuk om inmiddels via Whatsapp toch in contact te blijven en ze op de hoogte te kunnen houden van mijn avonturen voor ik in augustus weer richting het zonnige Brisbane ga.

Maar ook mijn weekendje in Cairns vloog voorbij en voor dat ik het wist was het, na een nacht in Brisbane Airport, tijd om alleen naar Nieuw-Zeeland te vertrekken. Maar meer daarover later, net als de foto’s die ik uiteraard nog moet uitzoeken. Voor nu even een fast-forward richting mijn tweede nacht op een vliegveld (die van Christchurch) en mijn terugkeer naar Australie. Want ook dat vond ik weer behoorlijk spannend. Na ruim een maand reizen was ik eerlijk gezegd daar totaal niet mee bezig geweest. Dus erg raar idee dat ik ineens op het vliegveld zou worden opgehaald door iemand die ik nooit echt had ontmoet om vervolgens een aantal maanden in hun huis te wonen. Maar ja, datzelfde gevoel had ik ook gehad bij mijn aankomst in Brisbane natuurlijk. En ook dit keer ging het helemaal goed. Allereerst verbaasde ik mezelf dat de subtiele verschillen tussen Nieuw-Zeeland en Australie als thuiskomen voelde, hoewel ik zo genoten had in Nieuw-Zeeland. En daarnaast was het echt fijn om te merken dat ik hier, na zo’n lange tijd reizen en onderweg zijn, echt verwacht en welkom was. Zo kenden de kinderen mijn naam al/nog en wilden me meteen van alles laten zien en vertellen. En ik kan je vertellen dat dat een hele goede manier is om over mijn slapeloze nacht heen te komen.

Maar goed, misschien wel leuk om jullie wat meer over mijn nieuwe gezin te vertellen. Allereerst wonen ze in de suburb Point Cook wat zo ongeveer tussen het centrum en het begin van ‘the Great Ocean Road’ ligt. Sowieso doet Melbourne een stuk Europeser aan dan Brisbane, maar deze suburb ziet er erg gezellig uit en heeft behoorlijk wat parkjes en speelplaatsjes. Het gezin is hier 2,5 jaar geleden komen wonen vanuit Engeland. Wat dat betreft moet ik weer terugschakelen van mijn Australische ‘slang’. Thongs zijn hier ineens weer flipflops, haha. Het gezin bestaat uit vader Doug, moeder Sue en hun twee dochters Tabitha-Rose van 5 en Georgia-Eloise van 3. In dagelijks gebruik gewoon Tabitha of Tabs en Georgia ;). Erg leuk om te merken hoe veel dat verschilt van twee tienerjongens (het is roze wat hier de klok slaat) en wat dat betreft goed dat vergelijken meteen onmogelijk is en ik een hele andere ‘au pair ervaring’ krijg hier. De eerste dag al bijvoorbeeld al overladen met de eerste ‘hugs and kisses’, superlief! Op eerste indruk zijn ze erg welkomend en erg relaxt, dus dat is ook erg fijn. Al met al heb ik er erg veel zin in om hier de komende drie maanden te verblijven. Zo heeft Sue me vandaag meegenomen naar het stadscentrum om samen te lunchen en op de Eureka toren (op de 88ste verdieping) van het uitzicht te genieten, en de eerste indruk van deze prachtige stad belooft veel goeds.