“You can’t start a new chapter if you keep re-reading the previous one.”

Hier weer even een update vanuit het verre, verre zuiden (waar het helaas niet zo warm is als je zou denken). Liet weer even op zich wachten helaas, maar zoals ik de vorige keer al zei heb ik hier een soort ‘urgency’ om zoveel mogelijk te doen in mijn vrije dagen, dus heb weer een behoorlijk hectisch weekend achter de rug. Op zich alleen maar goed, aan de andere kant heb ik ook nog zoveel te boeken en te plannen in zo’n korte tijd (augustus lijkt wat dat betreft al volgende week). En daarbij merk ik ook dat ik af en toe wat tijd voor mezelf nodig heb, om gewoon even op adem te komen, dus dat is uiteraard ook belangrijk. Vorige donderdag bijvoorbeeld amper iets gedaan behalve uitslapen (7 dagen per week 5,5 – 6 uur slaap breekt toch op ;-) ), een tochtje naar de winkel voor wat toiletartikelen en mijn reisgids doorspitten.

Maar de dagen daarop had ik wel weer het een en andere op het programma staan. Vrijdagavond bleek er in de buurt een ouderwetse disco rollerskate party te zijn, dus daar ben ik samen met mijn Braziliaanse vriendin heengeweest. Voor mij echt een tijd geleden dat ik op wieltjes stond (en helemaal op rolschaaten), maar we hebben echt lol gehad samen! En daarna heel gezond langs de KFC (op verzoek, schijnbaar hebben ze die niet in Brazilië), dus al met al een erg geslaagde avond. En de volgende ochtend alweer vroeg op om allereerst het voetbal te kijken (Spanje – Nederland begon hier om 5 uur ‘s ochtends) en daarna meteen naar het treinstation voor een weekendje Wilsons Prom, een natuurpark in het zuidwesten. Je zou denken dat het inmiddels went, maar het was wederom adembenemend prachtig! Prachtige vergezichten en als klap op de vuurpijl ook nog eens tientallen kangoeroes en zelfs wombats gezien. Helemaal leuk dat ik weer eens met Nederlandse meiden op pad was, helemaal na onze overwinning op Spanje, en in het Nederlands kon communiceren. Al blijf je stiekem toch veel Engels praten, zit inmiddels zo ingebakken, haha!

Vorige week was ik nog met een paar meiden naar the Grampians geweest, een natuurpark dat minstens zo mooi maar totaal andere natuur is. Allemaal erg leuk en spectaculair, maar nog steeds is het dus nog afwachten op ‘The Great Ocean Road’ (en Philip Island). Hoor ook van iedereen maar hoe mooi dat is en dat ik maar snel die kant op moet gaan, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. ‘Helaas’ heb ik wat dat betreft dit weekend een verjaardagsfeestje, maar volgende week staan eindelijk de pinguins op het programma! Wel grappig om soms stil te staan bij mijn verwachtingen en wensen voorafgaand aan mijn vertrek en om nu te zien hoeveel meer ik nu al heb gedaan dan ik ooit had kunnen dromen. Sowieso heel mijn reis naar Nieuw Zeeland, maar ook het bungeejumpen, mijn langere verblijf in Melbourne en de voordelen daarvan en de geplande (maar nog niet geboekte) trip naar Ayers’ Rock. Het blijft dus nog even flink genieten en het onderste uit de kan halen voor ik weer voet op Hollandse bodem zet.

Maar uiteraard moet er hier ook gewerkt worden, haha. Ook voor de meiden hier namelijk een behoorlijke hectische week geweest. Allereerst vertrok papa Doug vorig weekend richting Engeland voor zijn werk en waren de kids dus de week alleen met mama (en mij). Wel echt gemerkt dat ze hem, ondanks de Skype gesprekken, behoorlijk hebben gemist en ze waren zondag dan ook door het dolle heen dat papa weer thuis was! En ook nog eens met een Monster High Barbie voor ieder, wat een feest! Maar het meeste hebben we nog gelachen om het feit dat Doug Engelse autovlaggen heeft meegenomen voor het WK en Georgia door het huis liep te zwaaien en ‘England’ te zingen. Alleen klonk haar England wel heel erg als Inge-land, Inge-land (althans op de wijze waarop ze mijn naam hier uitspreken), dus dat was erg grappig. Sowieso is mevrouw behoorlijk muzikaal en zingt ze graag mee met de liedjes die ze hoort. Nu had ze op het kinderdagverblijf een liedje geleerd over de 7 continenten wat ik nog steeds niet uit mijn hoofd krijg, maar dit weekend had ze ook ergens ‘Single ladies’ van Beyonce gevonden en dat moest met tekst en bijpassende danspasjes worden uitgevoerd. En het liefste wil ze dan een van mijn ringen vasthouden, want dat hoort bij het liedje.

Om een lang verhaal kort te maken, mijn ‘werk’ hier bij mijn gezin bevalt dus nog steeds erg goed. Erg fijn om te merken dat de meiden, na de ‘honeymoonperiode’ toen ik er net was en de daarop volgende periode van uittesten wat de nieuwe grenzen zijn en wennen aan een nieuw (tijdelijk) lid van het gezin, inmiddels ook behoorlijk gewend zijn aan mijn aanwezigheid. Zo wenste Tabitha laatst na het zien van Alladin zelfs dat ik voor altijd blijf, haha! En verder merk ik ook aan mezelf dat ik het nieuwe ritme wel redelijkonder de knie heb. Uiteraard fijn dat ik me goed kan vinden in de ‘opvoedtechnieken’ van mijn hostparents, maar je moet natuurlijk zelf even ervaren wanneer je bijvoorbeeld beste kunt ingrijpen of wanneer je juist beter alles even kunt laten uitspelen. Wat dat betreft is het hier natuuurlijk ook weer een stuk anders als met tienerjongens, maar de laatste dagen merk ik vooral parallellen op. Erg leuk om te merken, misschien dat het komt omdat het normale broer/zus dingen zijn. Ook wel erg leuk is dat je een leuke spiegel krijgt in je eigen jeugd en je nu beseft dat je moeder toch vaak wel gelijk had en je nu veel dezelfde dingen zegt (met een zachte: maar ik deed het vroeger ook niet, dus ik snap je wel.. ;). ).