“It doesn’t matter if you fall down seven times, as long as you get up eight”

Okay, daar ben ik dan EINDELIJK weer! Niet te geloven dat de site van mijn blog er zo lang uit heeft gelegen. Komt erop neer dat ik eigenlijk al mijn verhalen en lieve reacties kwijt ben, echt super jammer!! Maar ik zal dus even proberen mijn (wederom) hectische weken samen te vatten. Echt bizar om mijn blogs net even terug te lezen en te realiseren dat ik over een maand gewoon alweer thuis ben. Allemaal echt enorm snel gegaan! Natuurlijk besef ik me tegelijkertijd ook wel hoe lang ik al van huis ben inmiddels, maar op de een of andere manier voelt dat niet zo. Misschien komt dat verschil wel omdat je voor je gevoel altijd terug naar huis kunt, maar dat ik misschien nooit meer terug kom in Australië. Hoewel het als een tweede thuis voelt is het namelijk wel een behoorlijk eind weg. Maar goed, dat is uiteraard allemaal sowieso van latere zorg.

Als eerste ben ik dus vooral mijn ‘reislijstje’ aan het afwerken geweest en ik moet zeggen dat dat behoorlijk goed gaat. Een paar weken terug besloten Virginia en ik spontaan na een bezoekje aan de ‘Hanging Rock’ (een mooi natuurpark met een spookverhaal aangezien er ooit een paar meisjes waren verdwenen) dat we beiden graag de ‘Great Ocean Road’ wilden rijden. En aangezien we beiden vrij waren de volgende dag gingen we na een snel smsje naar onze hostmums en een pitstop thuis om onze spullen te pakken op pad. Erg spontaan, maar we hebben ook erg veel lol gehad! Virginia spitte onderweg snel mijn ‘Lonely Planet’ door en ontpopte zich als een ideale reisgids. En daarnaast werkten de prachtige vergezichten en het weer ook erg goed mee! En ook het wildlife liet zich van zijn beste kant zien aangezien we naast wilde kangoeroes en koala’s ook een vos spotten. Nu weet ik dat die in Europa ook gewoon voorkomen, maar ik kan je vertellen dat dat hier toch echt bijzonderder is dan een kangoeroe! Helaas betekende deze trip ook meteen het afscheid van Virginia (die donderdag is vertrokken richting Bali en daarna naar Duitsland terugkeert)), maar we waren beiden maar wat blij met ons spontaan besluit! Ook al waren we beiden zaterdagavond gesloopt en moesten we zondag even goed bijkomen!

Verder ben ik inmiddels ook naar de nodige natuurparken geweest hier (Dandenong, Mornington Peninsula, Phillip Island etc.) en geniet ik nog steeds enorm van de mooie dingen die je hier in het land tegenkomt! Alleen het wildlife al (heb inmiddels naast wilde kangoeroes en koalas ook onder andere emus, walvissen, wombats en dolfijnen gezien!), maar daarnaast ook de steeds wisselende, maar steeds adembenemende landschappen. Het gaat bijna wennen hoe vaak je bijzondere dingen tegenkomt! Daarnaast blijft het ook echt gaaf hoeveel mensen je onderweg ontmoet. Heb zowaar trips gemaakt met vijf meiden in de auto en hoewel niemand elkaar kende was dat echt een groot success! En daarnaast ook twee grote roadtrips gemaakt richting Canberra en Adelaide. Heel grappig hoe dat ontstond, aangezien ik daadwerkelijk vluchten aan het boeken was toen Doug ineens voorstelde dat ik net zo goed kon rijden. Goedkoper en dan heb je ook de vrijheid van een auto op bestemming. Klinkt als een zeer goede deal, maar wetende dat beide trips ruim 1700 km heen en terug ware nook wel echt een heel genereus aanbod! En allebei zijn het echt roadtrips geworden om niet meer te vergeten! Allereerst vorige week in mijn eentje op pad naar Canberra. Eerlijk gezegd vond ik dat juist wel lekker voor een keertje en heb ook de kans gehad om ongegeneerd te genieten van alle gebouwen. Katie (mijn vriendin uit Bribane) omschreef het als ‘way to educational’, maar ik heb echt genoten van onder andere het oorlogsmonument, het parlementsgebouw, de nationale munt en zelfs de Nederlandse ambassade.

En dit weekend dus heerlijk richting Adelaide, wat juist de andere richting op rijden is. En dit keer gezellig met Vanessa, die een dag ervoor in Melbourne was aangekomen! Op zich sowieso al enorm fijn om tijdens zo’n lange autorit nu gezelschap te hebben (helemaal omdat we dit keer ‘s nachts reden), maar verder hebben we ook gewoon echt een topweekend gehad. Zoveel gelachen, gezien en beiden vonden we het erg jammer hoe snel 4 dagen dan voorbij vliegen! Gelukkig is ze deze week nog in de stad, al kijk ik nu alweer op tegen het aankomende afscheid! Dat is echt een van de mindere dingen van ‘reizen’. Eigenlijk een aaneenschakeling van afscheid nemen! Ook steeds zie ik berichtjes voorbij komen van ex-au pairs die inmiddels weer in eigen land zijn en dan besef ik me dat ik bijna de volgende ben! Nog steeds erg onwerkelijk, maar aan de andere kant is er nu eenmaal een tijd van komen en een tijd van gaan! Dus nog steeds blijft het motto om tot die tijd het onderste uit de kan te halen en ik denk dat dat wel aardig lukt! Dit weekend ook maar eens wat meer tijd thuis doorbrengen omdat ik natuurlijk ook niet zoveel tijd meer heb bij mijn lieve meiden!

Want ja, ook het werk bevalt hier nog steeds echt heel erg goed! Inmiddels echt mijn plekje kunnen vinden en helemaal nadat ik een paar nachten weg was merkte ik echt dat de meiden me gemist hadden. Echt overladen met cuddles en lieve woorden, heel erg schattig! En ook echt wederzijds, ook al kan ik ze uiteraard soms ook heel goed achter het behang plakken ;). Wat dat betreft jammer dat mijn blog er zo lang heeft uitgelegen, anders had hij vast volgestaan met anekdotes. Zoals het feit dat de meiden het maar wat interessant vinden dat oranje mijn favoriete kleur is. Dus elke keer als er gekleurd wordt moet er worden vermeld wanneer oranje wordt gebruikt omdat ik die kleur mooi vind, maar ook als ze iets oranje zien moet dat met mij worden gedeeld (en geloof me, dan besef je ineens dat er behoorlijk wat oranje om je heen is). En schijnbaar gebeurd dit ook als ik er niet ben, haha! Grappigste was nog wel toen ik ‘s ochtends voetbal aan het kijken was en Georgia trots opmerkte dat de mannetjes op het veld ook oranje droegen. Moeders viel bijna van de bank van het lachen!

Maar ik ga hier snel richting bed, morgen weer gewoon werken! Het is Tabitha’s 100ste schooldag morgen en dus mochten alle kinderen thuis een cape versieren met 100 dingen (wasknijpers, paperclips, etc.). Deze vakantie dus met de meiden 100 glitterstenen op haar cape geplakt en ze kan niet wachten tot ze hem eindelijk naar school aan mag! Helemaal omdat ze zichzelf heeft overtuigd van het feit dat ze de mooiste cape heeft van de klas en dus vast en zeker een prijs wint. Hoewel het (uiteraard) geen wedstrijd is ;)! Ik zal overigens zo snel mogelijk proberen eindelijk wat foto’s te uploaden. Heel irritant maar ook dat werkte al weken niet, dus dat is inmiddels ook alweer enige tijd geleden! En moet uiteraard de foto’s van Canberra en Adelaide nog even uitzoeken ;)!