Until we meet again..

'How lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard?'

Ruim elf maanden geleden begon ik een blog met bovenstaande quote en eigenlijk kan ik niet anders dan deze post met dezelfde quote beginnen. Want nu ik op het punt sta dit land te verlaten kan ik niet anders dan concluderen dat ik hier meer heb gevonden dan ik ooit had durven dromen. Ik heb veel over mezelf geleerd, heb goede vrienden gemaakt, heb ongelofelijke reizen gemaakt en bovenal heb ik hier een extra thuis gevonden. En dat maakt afscheid nemen, ook al is het niet voor altijd, lastig. Maar tegelijkertijd kan ik niet anders dan dankbaar zijn met al wat ik hier heb mogen meemaken. Toen ik aan dit avontuur begon had ik geen idee wat me te wachten stond, of het wel een juiste keuze was, maar nu weet ik dat dit waarschijnlijk de beste beslissing is geweest die ik ooit heb gemaakt. En wat ben ik daarnaast blij met iedereen in Nederland die met me mee is gereist. Die me vanaf een afstand heeft gesteund of me zelfs heeft verrast met een onverwacht kaartje of pakketje. Ik kan niet uitleggen hoeveel dat betekent als je zo lang zover weg bent van alles en iedereen.

Helaas is het me niet gelukt om mijn blog te voltooien zoals ik dat graag had gezien. Ik heb het sinds mijn aankomst in Melbourne eigenlijk aan een stuk druk gehad met alles, werk, reizen en mijn terugreis plannen. Maar voornamelijk baalde ik er enorm van dat mijn blog maandenlang offline is geweest door een storing bij de moedersite. Dat is vervolgens haast al mijn verhalen en reacties ben verloren vind ik enorm jammer! En ik moet eerlijk toegeven dat de drang om te posten daarna behoorlijk is afgenomen. Mijn excuses als ik trouwe bezoekers heb teleurgesteld, haha, maar ik wist dat mijn blog toch niet meer hetzelfde zou worden. Ooit dacht ik eraan alle verhalen en reacties thuis uit te printen en tot een boek vol herinneringen te maken, maar helaas is dat nu onmogelijk geworden.

Om deze blogpost toch positief af te sluiten kan ik niet anders zeggen dat ik met pijn in mijn hart Melbourne heb verlaten. Mijn hostdad omschreef het juist: je bent eigenlijk helemaal niet zo lang bij ons geweest, maar op de een of andere manier ben je enorm snel in ons huishouden gesetteled dat het voelt alsof je veel langer deel hebt uitgemaakt van ons gezin. Echt fijn om te weten dat dat gevoel wederzijds was en wederom meer dan ik op had kunnen hopen na mijn positieve tijd in Brisbane. Weer een fantastische tijd, weer een geweldig gezin, leuke nieuwe vrienden en ontzettend veel reisverhalen (Canberra, Adelaide, Tasmania, Alice Springs). Maar niet meer dan logisch om mijn avontuur af te sluiten in de stad waar alles begon, Brisbane. De stad waar ik me nog steeds het meeste thuis voel. Waar mijn eerste stap in het huis van de familie Stevens voelde als thuiskomen, waar twee tieners bewust het weekend bleven logeren terwijl ze eigenlijk bij hun moeder zouden zijn en waar elke geur en elk geluid vertrouwd voelt. Wat ga ik dit missen! Ik fantaseer dan ook niet voor niets stiekem al over alles wat ik wil zien als ik terugga naar Australie (Perth, Kakadu Park en natuurlijk op bezoek in Melbourne/Sydney/Brisbane), maar weet zeker dat ik in Nederland vast en zeker ga genieten van al jullie verhalen, al dat heerlijke Nederlandse eten en het Nederlandse weer (haha... Niet dus!!)

Tenslotte een lijst die ik afgelopen maanden heb bijgehouden met alle dingen die ik hier heb meegemaakt samengevoegd. Alles wat ik heb geprobeerd, wat ik heb ontwikkeld, alles waarin ik ben gegroeid. Ontstaan uit iets wat Katie en ik eigenlijk constant tegen elkaar zeggen, 'de enige reden om terug te kijken is om te beseffen hoe ver je al bent gekomen', en we elkaar steeds herinneren aan de oude Katie en Inge die we waren voor Australie. Maar de nieuwe Inge daarentegen, die heeft het volgende op haar lijstje staan:
- Ik heb alle werelddelen bezocht (met uitzondering van Antartica, maar dat verklaar is als een onbewoond werelddeel)
- Ik kan cake, cupcakes en appeltaart bakken
- Ik weet hoe het is om te bungeejumpen
- Ik heb geleerd zowel links te rijden, meer dan 8 uur aan een stuk als leren rijden in een automaat
- Ik weet hoe je loombands kunt maken in ruim 5 designs
- Ik weet wat je moet doen tijdens een zombie-apocalyps
- Ik kan je vertellen wie de hoofdpersonen zijn in Peppa Pig
- Ik weet de spelregels van cricket en kan een wedstrijd daadwerkelijk volgen
- Ik kan bier inmiddels goed waarderen en heb geen probleem met uit de fles drinken (met dank aan mijn gastgezin in Melbourne ;) )
- Ik heb zowel een karaokeavond, 80's night als rollerdisco meegemaakt
- Ik weet hoe aangenaam een nieuwjaarsduik kan zijn
- Ik heb ervaren hoe geweldig de atmosfeer is in een rugbystation
- Ik heb mezelf geleerd aardappels te koken, zalm te bereiden en 'aparte' voedselsoorten te proberen (kangoeroe, krokodil, octopus)
- Ik heb gegeten in Chinatown
- Ik weet hoe het is om ruim een maand rond te reizen en te slapen in een geimproviseerde campervan
- Ik draai er mijn hand niet voor om om alleen op avontuur te gaan en zelf mijn route uit te stippelen
- Ik draai er mijn hand ook niet voor om om hulp te vragen als ik aanvoel dat ik er zelf niet uit ga komen
- Ik kan mezelf perfect redden in een vreemde taal, zolang die taal Engels is, en kan zowel Australische, Amerikaanse als Engelse woorden aan mijn vocabulaire toevoegen
- Ik heb inmiddels kennissen/vrienden in vijf continenten waarbij ik, mocht het nodig zijn, kan aankloppen.

Nogmaals heel veel dank aan eenieder die in al die tijd met me is meegereisd en ik zie jullie allemaal snel! Liefs Inge

I'm back!

“It doesn’t matter if you fall down seven times, as long as you get up eight”

Okay, daar ben ik dan EINDELIJK weer! Niet te geloven dat de site van mijn blog er zo lang uit heeft gelegen. Komt erop neer dat ik eigenlijk al mijn verhalen en lieve reacties kwijt ben, echt super jammer!! Maar ik zal dus even proberen mijn (wederom) hectische weken samen te vatten. Echt bizar om mijn blogs net even terug te lezen en te realiseren dat ik over een maand gewoon alweer thuis ben. Allemaal echt enorm snel gegaan! Natuurlijk besef ik me tegelijkertijd ook wel hoe lang ik al van huis ben inmiddels, maar op de een of andere manier voelt dat niet zo. Misschien komt dat verschil wel omdat je voor je gevoel altijd terug naar huis kunt, maar dat ik misschien nooit meer terug kom in Australië. Hoewel het als een tweede thuis voelt is het namelijk wel een behoorlijk eind weg. Maar goed, dat is uiteraard allemaal sowieso van latere zorg.

Als eerste ben ik dus vooral mijn ‘reislijstje’ aan het afwerken geweest en ik moet zeggen dat dat behoorlijk goed gaat. Een paar weken terug besloten Virginia en ik spontaan na een bezoekje aan de ‘Hanging Rock’ (een mooi natuurpark met een spookverhaal aangezien er ooit een paar meisjes waren verdwenen) dat we beiden graag de ‘Great Ocean Road’ wilden rijden. En aangezien we beiden vrij waren de volgende dag gingen we na een snel smsje naar onze hostmums en een pitstop thuis om onze spullen te pakken op pad. Erg spontaan, maar we hebben ook erg veel lol gehad! Virginia spitte onderweg snel mijn ‘Lonely Planet’ door en ontpopte zich als een ideale reisgids. En daarnaast werkten de prachtige vergezichten en het weer ook erg goed mee! En ook het wildlife liet zich van zijn beste kant zien aangezien we naast wilde kangoeroes en koala’s ook een vos spotten. Nu weet ik dat die in Europa ook gewoon voorkomen, maar ik kan je vertellen dat dat hier toch echt bijzonderder is dan een kangoeroe! Helaas betekende deze trip ook meteen het afscheid van Virginia (die donderdag is vertrokken richting Bali en daarna naar Duitsland terugkeert)), maar we waren beiden maar wat blij met ons spontaan besluit! Ook al waren we beiden zaterdagavond gesloopt en moesten we zondag even goed bijkomen!

Verder ben ik inmiddels ook naar de nodige natuurparken geweest hier (Dandenong, Mornington Peninsula, Phillip Island etc.) en geniet ik nog steeds enorm van de mooie dingen die je hier in het land tegenkomt! Alleen het wildlife al (heb inmiddels naast wilde kangoeroes en koalas ook onder andere emus, walvissen, wombats en dolfijnen gezien!), maar daarnaast ook de steeds wisselende, maar steeds adembenemende landschappen. Het gaat bijna wennen hoe vaak je bijzondere dingen tegenkomt! Daarnaast blijft het ook echt gaaf hoeveel mensen je onderweg ontmoet. Heb zowaar trips gemaakt met vijf meiden in de auto en hoewel niemand elkaar kende was dat echt een groot success! En daarnaast ook twee grote roadtrips gemaakt richting Canberra en Adelaide. Heel grappig hoe dat ontstond, aangezien ik daadwerkelijk vluchten aan het boeken was toen Doug ineens voorstelde dat ik net zo goed kon rijden. Goedkoper en dan heb je ook de vrijheid van een auto op bestemming. Klinkt als een zeer goede deal, maar wetende dat beide trips ruim 1700 km heen en terug ware nook wel echt een heel genereus aanbod! En allebei zijn het echt roadtrips geworden om niet meer te vergeten! Allereerst vorige week in mijn eentje op pad naar Canberra. Eerlijk gezegd vond ik dat juist wel lekker voor een keertje en heb ook de kans gehad om ongegeneerd te genieten van alle gebouwen. Katie (mijn vriendin uit Bribane) omschreef het als ‘way to educational’, maar ik heb echt genoten van onder andere het oorlogsmonument, het parlementsgebouw, de nationale munt en zelfs de Nederlandse ambassade.

En dit weekend dus heerlijk richting Adelaide, wat juist de andere richting op rijden is. En dit keer gezellig met Vanessa, die een dag ervoor in Melbourne was aangekomen! Op zich sowieso al enorm fijn om tijdens zo’n lange autorit nu gezelschap te hebben (helemaal omdat we dit keer ‘s nachts reden), maar verder hebben we ook gewoon echt een topweekend gehad. Zoveel gelachen, gezien en beiden vonden we het erg jammer hoe snel 4 dagen dan voorbij vliegen! Gelukkig is ze deze week nog in de stad, al kijk ik nu alweer op tegen het aankomende afscheid! Dat is echt een van de mindere dingen van ‘reizen’. Eigenlijk een aaneenschakeling van afscheid nemen! Ook steeds zie ik berichtjes voorbij komen van ex-au pairs die inmiddels weer in eigen land zijn en dan besef ik me dat ik bijna de volgende ben! Nog steeds erg onwerkelijk, maar aan de andere kant is er nu eenmaal een tijd van komen en een tijd van gaan! Dus nog steeds blijft het motto om tot die tijd het onderste uit de kan te halen en ik denk dat dat wel aardig lukt! Dit weekend ook maar eens wat meer tijd thuis doorbrengen omdat ik natuurlijk ook niet zoveel tijd meer heb bij mijn lieve meiden!

Want ja, ook het werk bevalt hier nog steeds echt heel erg goed! Inmiddels echt mijn plekje kunnen vinden en helemaal nadat ik een paar nachten weg was merkte ik echt dat de meiden me gemist hadden. Echt overladen met cuddles en lieve woorden, heel erg schattig! En ook echt wederzijds, ook al kan ik ze uiteraard soms ook heel goed achter het behang plakken ;). Wat dat betreft jammer dat mijn blog er zo lang heeft uitgelegen, anders had hij vast volgestaan met anekdotes. Zoals het feit dat de meiden het maar wat interessant vinden dat oranje mijn favoriete kleur is. Dus elke keer als er gekleurd wordt moet er worden vermeld wanneer oranje wordt gebruikt omdat ik die kleur mooi vind, maar ook als ze iets oranje zien moet dat met mij worden gedeeld (en geloof me, dan besef je ineens dat er behoorlijk wat oranje om je heen is). En schijnbaar gebeurd dit ook als ik er niet ben, haha! Grappigste was nog wel toen ik ‘s ochtends voetbal aan het kijken was en Georgia trots opmerkte dat de mannetjes op het veld ook oranje droegen. Moeders viel bijna van de bank van het lachen!

Maar ik ga hier snel richting bed, morgen weer gewoon werken! Het is Tabitha’s 100ste schooldag morgen en dus mochten alle kinderen thuis een cape versieren met 100 dingen (wasknijpers, paperclips, etc.). Deze vakantie dus met de meiden 100 glitterstenen op haar cape geplakt en ze kan niet wachten tot ze hem eindelijk naar school aan mag! Helemaal omdat ze zichzelf heeft overtuigd van het feit dat ze de mooiste cape heeft van de klas en dus vast en zeker een prijs wint. Hoewel het (uiteraard) geen wedstrijd is ;)! Ik zal overigens zo snel mogelijk proberen eindelijk wat foto’s te uploaden. Heel irritant maar ook dat werkte al weken niet, dus dat is inmiddels ook alweer enige tijd geleden! En moet uiteraard de foto’s van Canberra en Adelaide nog even uitzoeken ;)!

Marvelous

“You can’t start a new chapter if you keep re-reading the previous one.”

Hier weer even een update vanuit het verre, verre zuiden (waar het helaas niet zo warm is als je zou denken). Liet weer even op zich wachten helaas, maar zoals ik de vorige keer al zei heb ik hier een soort ‘urgency’ om zoveel mogelijk te doen in mijn vrije dagen, dus heb weer een behoorlijk hectisch weekend achter de rug. Op zich alleen maar goed, aan de andere kant heb ik ook nog zoveel te boeken en te plannen in zo’n korte tijd (augustus lijkt wat dat betreft al volgende week). En daarbij merk ik ook dat ik af en toe wat tijd voor mezelf nodig heb, om gewoon even op adem te komen, dus dat is uiteraard ook belangrijk. Vorige donderdag bijvoorbeeld amper iets gedaan behalve uitslapen (7 dagen per week 5,5 – 6 uur slaap breekt toch op ;-) ), een tochtje naar de winkel voor wat toiletartikelen en mijn reisgids doorspitten.

Maar de dagen daarop had ik wel weer het een en andere op het programma staan. Vrijdagavond bleek er in de buurt een ouderwetse disco rollerskate party te zijn, dus daar ben ik samen met mijn Braziliaanse vriendin heengeweest. Voor mij echt een tijd geleden dat ik op wieltjes stond (en helemaal op rolschaaten), maar we hebben echt lol gehad samen! En daarna heel gezond langs de KFC (op verzoek, schijnbaar hebben ze die niet in Brazilië), dus al met al een erg geslaagde avond. En de volgende ochtend alweer vroeg op om allereerst het voetbal te kijken (Spanje – Nederland begon hier om 5 uur ‘s ochtends) en daarna meteen naar het treinstation voor een weekendje Wilsons Prom, een natuurpark in het zuidwesten. Je zou denken dat het inmiddels went, maar het was wederom adembenemend prachtig! Prachtige vergezichten en als klap op de vuurpijl ook nog eens tientallen kangoeroes en zelfs wombats gezien. Helemaal leuk dat ik weer eens met Nederlandse meiden op pad was, helemaal na onze overwinning op Spanje, en in het Nederlands kon communiceren. Al blijf je stiekem toch veel Engels praten, zit inmiddels zo ingebakken, haha!

Vorige week was ik nog met een paar meiden naar the Grampians geweest, een natuurpark dat minstens zo mooi maar totaal andere natuur is. Allemaal erg leuk en spectaculair, maar nog steeds is het dus nog afwachten op ‘The Great Ocean Road’ (en Philip Island). Hoor ook van iedereen maar hoe mooi dat is en dat ik maar snel die kant op moet gaan, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. ‘Helaas’ heb ik wat dat betreft dit weekend een verjaardagsfeestje, maar volgende week staan eindelijk de pinguins op het programma! Wel grappig om soms stil te staan bij mijn verwachtingen en wensen voorafgaand aan mijn vertrek en om nu te zien hoeveel meer ik nu al heb gedaan dan ik ooit had kunnen dromen. Sowieso heel mijn reis naar Nieuw Zeeland, maar ook het bungeejumpen, mijn langere verblijf in Melbourne en de voordelen daarvan en de geplande (maar nog niet geboekte) trip naar Ayers’ Rock. Het blijft dus nog even flink genieten en het onderste uit de kan halen voor ik weer voet op Hollandse bodem zet.

Maar uiteraard moet er hier ook gewerkt worden, haha. Ook voor de meiden hier namelijk een behoorlijke hectische week geweest. Allereerst vertrok papa Doug vorig weekend richting Engeland voor zijn werk en waren de kids dus de week alleen met mama (en mij). Wel echt gemerkt dat ze hem, ondanks de Skype gesprekken, behoorlijk hebben gemist en ze waren zondag dan ook door het dolle heen dat papa weer thuis was! En ook nog eens met een Monster High Barbie voor ieder, wat een feest! Maar het meeste hebben we nog gelachen om het feit dat Doug Engelse autovlaggen heeft meegenomen voor het WK en Georgia door het huis liep te zwaaien en ‘England’ te zingen. Alleen klonk haar England wel heel erg als Inge-land, Inge-land (althans op de wijze waarop ze mijn naam hier uitspreken), dus dat was erg grappig. Sowieso is mevrouw behoorlijk muzikaal en zingt ze graag mee met de liedjes die ze hoort. Nu had ze op het kinderdagverblijf een liedje geleerd over de 7 continenten wat ik nog steeds niet uit mijn hoofd krijg, maar dit weekend had ze ook ergens ‘Single ladies’ van Beyonce gevonden en dat moest met tekst en bijpassende danspasjes worden uitgevoerd. En het liefste wil ze dan een van mijn ringen vasthouden, want dat hoort bij het liedje.

Om een lang verhaal kort te maken, mijn ‘werk’ hier bij mijn gezin bevalt dus nog steeds erg goed. Erg fijn om te merken dat de meiden, na de ‘honeymoonperiode’ toen ik er net was en de daarop volgende periode van uittesten wat de nieuwe grenzen zijn en wennen aan een nieuw (tijdelijk) lid van het gezin, inmiddels ook behoorlijk gewend zijn aan mijn aanwezigheid. Zo wenste Tabitha laatst na het zien van Alladin zelfs dat ik voor altijd blijf, haha! En verder merk ik ook aan mezelf dat ik het nieuwe ritme wel redelijkonder de knie heb. Uiteraard fijn dat ik me goed kan vinden in de ‘opvoedtechnieken’ van mijn hostparents, maar je moet natuurlijk zelf even ervaren wanneer je bijvoorbeeld beste kunt ingrijpen of wanneer je juist beter alles even kunt laten uitspelen. Wat dat betreft is het hier natuuurlijk ook weer een stuk anders als met tienerjongens, maar de laatste dagen merk ik vooral parallellen op. Erg leuk om te merken, misschien dat het komt omdat het normale broer/zus dingen zijn. Ook wel erg leuk is dat je een leuke spiegel krijgt in je eigen jeugd en je nu beseft dat je moeder toch vaak wel gelijk had en je nu veel dezelfde dingen zegt (met een zachte: maar ik deed het vroeger ook niet, dus ik snap je wel.. ;). ).

Melbourne, the place to be!

“If you wait till you’re ready, you’ll wait the rest of your live.”

Zo, daar ben ik dan eindelijk met een blogpost vanuit en over mijn nieuwe woonsituatie. Natuurlijk in het begin altijd even wennen, maar heb me meteen welkom gevoeld en dat helpt uiteraard. Naast het feit dat ik ruim een maand in een campervan heb geleefd, een fatsoenlijk bed en douche voelde als een heerlijke overdaad aan luxe! Inmiddels ook wel helemaal gewend aan mijn dagelijkse schema. Wat dat betreft heb ik het ook dit keer weer getroffen en werk ik hier drie dagen in de week volle dagen (van ontbijt tot bedtijd). Georgia is die dagen daarbij thuis (de andere dagen gaat ze naar het kinderdagverblijf) en dus ben ik de hele dag bezig. Een ijsje eten in het winkelcentrum, lekker spelen in het park, thuis knutselen, maar gelukkkig is ze ook erg goed in zichzelf vermaken. Wat dat betreft komt de drukte pas in huis als Tabitha thuis komt, maar dan is het ook alweer ‘snel’ etenstijd en bedtijd. Op zich dus wel behoorlijk hands on en vermoeiend, maar tegelijkertijd geeft het me de rest van de dagen vrij om te besteden hoe ik wil. En daar zijn ze hier ook echt heel realistisch in. Zodra ik vrij ben, ben ik ook echt vrij en wordt er niets van me verwacht (zelfs even 5 minuten op de kids letten voor een tripje naar de stomerij wordt gevraagd met een dankbare reactie als dat uiteraard geen probleem is). Het enige waar ik tot nu toe tegenaan loop is de realisatie dat mijn verblijf hier behoorlijk kort is en ik dus echt optimaal gebruik moet maken van mijn vrije dagen.

Heb daarom de afgelopen dagen/weken ook echt in een sneltreinvaart mijn leven hier op de rit proberen te krijgen. Beetje obsessief misschien, maar meteen begonnen met rondkijken voor leuke trips en meteen afspraken plannen met andere meiden in de buurt. Een soort speeddaten om zo snel mogelijk vrienden te maken, haha. Heel handig ook dat er hier een facebookgroep is voor au pairs in de wijk, waardoor je snel meiden ontmoet die 5 minuten bij je vandaan wonen. Daarnaast heeft de beste vriendin van Georgia (die ze heeft ontmoet via de vorige au pair) ook rond dezelfde tijd een nieuwe au pair gekregen dus dat kwam handig uit, helemaal omdat dat ook meteen goed klikte. Ik vind het wat dat betreft soms fijn om dingen alleen te ondernemen, maar net zo leuk om dingen samen met andere meiden te doen die dezelfde dingen willen bezoeken. Toch wat gezelliger, helemaal als je een eindje moet rijden. Wat dat betreft dus na de eerste tripjes meteen al lekker druk de volgende aan het plannen in en om Melbourne. Uiteraard staan ‘the Great Ocean Road’ en ‘Phillip Island’ daarbij hoog op het lijstje, maar ook zou ik graag een weekendje Adeleide doen. Op zich is een vlucht daarbij redelijk betaalbaar, dus dat moet geen probleem vormen. Daarnaast twijfel ik ook nog steeds over Canberra, alleen blijkt dat wel wat prijziger. En omdat ik van velen hoor dat de stad behoorlijk tegenvalt ben ik daar nog niet helemaal uit. Aan de ene kant uiteraard leuk om de hoofdstad te bezoeken, aan de andere kant is het nu eenmaal niet mogelijk om ALLES te doen en te zien. Helaas, want dat zou ik graag doen! Wat dat betreft ben ik nog helemaal niet klaar om terug te keren naar Nederland.

Van de week kreeg ik ook nog eens een bericht van Andrew uit Brisbane met de vraag of ik eventueel geinteresseerd was in een vernieuwd verblijf in Brisbane in september en betrapte mezelf erop dat ik daar echt niet gemakkelijk ‘nee’ tegen zei. Alleen is dat natuurlijk niet mogelijk omdat mijn visa maar een jaar geldig is, maar toch. Ik had van tevoren nooit gedacht dat ik het hier zo naar mijn zin zou hebben en dat ik langer dan 6 maanden weg zou willen en kunnen blijven. Zelfs als dat inhoudt dat ik hier de winter in ga en jullie blijkbaar ‘tropische dagen’ hebben (jaja, ik volg het Nederlandse nieuws). En zelfs als ik in ‘het hol van de leeuw’ het WK moet volgen. Wel grappig dat ik inmiddels ook een Braziliaanse vriendin heb gemaakt (de nieuwe au pair waar ik net over vertelde), alleen heeft ze verder niet zoveel met voetbal. Een van de voordelen van mijn verblijf bij een Engels gezin overigens, is dat ze voetbal kunnen waarderen. Nog even afwachten wat ik daadwerkelijk ga meekrijgen van het WK, maar in ieder geval al goed om te weten dat ze het hier in huis gewoon voetbal noemen en weten dat het WK eraan komt. Verder lijkt Australie er namelijk, met uitzondering van de McDonald’s, totaal niet mee bezig te zijn.

Tenslotte inmiddels deze week mijn terugreis vanuit Brisbane helemaal geboekt, dus hoef ik er verder niet meer over na te denken totdat het zover is. Andrew drukte me van de week ook nog eens op het hart dat zowel hij als de jongens ernaar uitkijken om in augustus bij te praten over al mijn avonturen (ook zij zijn onder de indruk van mijn bungee) en ook ik kijk daar wel naar uit. En natuurlijk ook om nog een paar daagjes in 30 graden door te brengen ;).

Het Zinderende Zuiden

“Your time is limited, so don’t waste it living someone else’s life.”

Na een paar uur op een veerboot kwamen we aan op het zuideiland. En omdat we ons hadden gerealiseerd dat we in een behoorlijke vaart reisden hadden we onze route al wat vergroot. Dat was helemaal mogelijk omdat we meer dagen hadden gepland op het zuideiland. En eigenlijk realiseerden we ons de eerste dag al dat dat een goede beslissing was geweest, wat een prachtig eiland! Het enige waar we een beetje voor vreesden was het feit dat het hier blijkbaar een stuk kouder ging worden dan op het noord eiland (en met de Tongario Crossing in ons achterhoofd keken we daar niet echt naar uit..), maar we besloten dus maar dapper dat ‘kou een emotie was’ en dat we het vast wel zouden redden. Gelukkig werden we de eerste dag al beloond met volle zonneschijn en een prachtig uitzicht over de witte bergen aan de ene kant en het strand aan de andere kant. Onze eerste stop was daarbij het prachtige Kaikoura, waar we kennismaakten met het indrukwekkende wildleven. Zo zagen we wilde (jonge) zeeleeuwen spelen in een waterval langs de weg, gingen we met een boot walvis spotten en de volgende dag gingen we zelfs zwemmen tussen de wilde dolfijnen. Wat een ervaring en wat een manier om de eerste dagen door te brengen!

We vervolgden onze tocht richting de westkust en kwamen langs het prachtige Abel Tasman National Park (waar we zo lang van de zon en het strand genoten dat we de vloed hadden gemist en via priveterrein terug moesten lopen naar de auto), langs de indrukwekkende Nelson Lakes (je zou denken dat meren hier hetzelfde zijn als in de rest van de wereld, maar zelfs deze zijn adembenemend bijvoorbeeld door het turquoise gekleurde water), liepen we over de langste ‘swingbridge’ ter wereld (Buller Gorge Swing Bridge), bekeken we de ‘pancake rocks’ en vluchtten uiteindelijk vroegtijdig terug naar de oostkust om de zon te volgen toen de regen met bakken uit de hemel viel. Daar werden we zeker begroet met zonneschijn in Christchurch, maar werden we vooral stil toen we de stad zagen. Door de aardbeving is het hele stadscentrum (nog steeds) veranderd in een grote bouwput en is het een samenvoeging van beschadigde gebouwen en lege kavels waar vroeger gebouwen hebben gestaan. Ook bleek onze Lonely Planet hier nutteloos (deze was van 2010), maar uiteindelijk konden we wel ‘genieten’ van de kleurrijke straatkunst om het straatbeeld wat op te fleuren en het nieuwe (tijdelijke) winkelcentrum wat is gebouwd uit kleurrijke containers.

We vervolgden onze tocht richting het zuiden en passeerden allereerst het Franse dorpje Akaroa, bezochten wat meer meren die weer prachtig waren (Lake Tekapo & Lake Pukaki), zagen onze eerste sneeuw in Mount Cook (de hoogste berg van het land, helaas was deze door de sneeuw en mist niet waarneembaar), leerden over ‘steampunk’ en waanden ons 100 jaar terug in Oamaru en kwamen uiteindelijk in Dunedin aan. Na wat ongeloof over de correcte uitspraak (het is echt dun-é-din) bleek deze stad erg geschikt om mijn verjaardag te vieren aangezien we Queenstown niet gingen redden. Er waren prachtige gebouwen te vinden, er was de mogelijkheid om over het strand paard te rijden, we konden zeldzame pinguins bekijken en er was zowaar de ‘steilste straat’ ter wereld, samengevoegd onder een prachtig warm herfstzonnetje. Maar uiteraard bleven we ook hier niet te lang plakken en reden de volgende dag het eerste begin van de ‘Southern Scenic Route’, die de gehele zuidkust omvat tot aankomst in Milford Sound en daarna Queenstown. Onderweg waren er echter nog veel prachtige (natuur)wonderen te aanschouwen. Zo maakten we onder andere veelvuldig foto’s bij Tunnel Beach, bezochten het zuiderlijste puntje van het zuid-eiland, zagen we de ‘golden nuggets’ bij een mooie vuurtoren, bezochten we misschien wel de mooiste waterval die ik ooit heb gezien (Purakaunui Falls) en zagen we ‘Monkey Island’ voor we aankwamen in Milford Sounds.

Allereerst valt daarover te zeggen dat het blijkbaar geen echte ‘Sound’ is maar een Fjord. Dit omdat Milford gevormd is uit gletsjerwater in plaats van rivierwater (Ja, ik heb opgelet bij de gids). In ieder geval was het er prachtig en was het een hele ervaring om na een boottocht zelf te gaan kayakken. Enige minpuntje is dat je levend werd opgegeten door ‘zandvliegen’, die in dit land een ware vloek zijn. Geloof me, ik zal niet meer klagen over muggen aangezien deze irritante beestjes pijnlijker steken, grotere en meer langdurige beten achterlaten die ook nog eens enorm jeuken en daarbij altijd en overal te werk gaan. Sterker nog, mijn enkels jeuken alweer bij de gedachte. Maar goed, de boottocht was het overigens zeker wel waard! Uiteindelijk reden we van Milford door naar ‘eindbestemming’ Queenstown. Een ‘stad’ waar we wel naar uit hadden gekeken, maar helaas bleek deze wel wat tegen te vallen. Buiten de mogelijkheid om een van de vele cafes te bezoeken en een van de extreme sporten te proberen bleek hier namelijk niet veel te beleven. Maar uiteindelijk zal ik deze stad niet snel vergeten, aangezien ik hier uiteindelijk heb gebungeejumped. Hier bleek namelijk de eerste commerciele plek te zijn en is bungeejumpen dus een soort van begonnen (in 1988, wat het nog specialer maakte), wat mij wel een goede kans leek. Na wat overleg betreffende mijn enkel stond ik daar uiteindelijk op een brug (me af te vragen wat me bezielde) en ik kan niet anders zeggen dan dat het doodeng is om te springen. En ik wist echt wel dat ik het leuk zou gaan vinden en dat er niets mis kon gaan, maar fysiek bleek het toch wel lasting om ‘de stap’ te zetten.

Weer een ervaring rijker kwamen we uiteindelijk aan in Wanaka waar we na een mooie wandeling rondom het (wederom prachtige) meer op weg gingen naar onze laatste bestemmingen (Haast en de gletjers), toen ineens bleek dat de weg gesloten was. Nu zou je denken dat dat geen groot problem hoeft te zijn, maar in Nieuw Zeeland (en helemaal in het zuid eiland) zijn er nu eenmaal niet zoveel wegen. Sterker nog, de enige andere mogelijkheid was de gehele route terug te rijden en zo’n 600 km om te rijden (wat we uiteraard niet zo zagen zitten). Gelukkig hoefden we maar 1,5 dag te wachten en hadden we nog net genoeg tijd om zowel Fox Glacier als Franz Joseph Glacier te bezoeken. En het weer was prachtig helder en zonnig waardoor we dit keer echt een goede blik op ‘Mt Cook’ konden werpen. Helaas was het door het extreme weer van de afgelopen week niet (meer) mogelijk om zonder helicopter op de gletsjers te komen, maar vanaf de grond was het ijs ook erg goed te zien. Echt wederom een uitzicht om stil van te worden, zelfs na alles wat we toen al gezien hadden. Ook adembenemend was Lake Matheson, waar we een prachtig uitzicht en reflectie van de bergen zagen. Wat een manier om onze reis af te sluiten en wat een geluk dat we, ondanks onze ‘tegenslagen’ onderweg op tijd terug konden via Arthur’s Pass naar Christchurch, waar we een laatste dag rondliepen en na een nacht op het vliegveld afscheid namen van elkaar en van dit prachtige land (voor mij althans, Lisa had nog een paar dagen in Auckland gepland staan). Ik kan niet anders zeggen dan dat ik deze reis voor geen goud had willen missen en dat ik zoveel ervaringen rijker ben. En dat er echt geen woord van gelogen is dan dat dit, ondanks het gebrek van echte steden en de natuurgevaren, echt een van de mooiste landen ter wereld is die zeker een bezoek waard is! De enige uitdaging die me nog rest is een selectie maken van de ruim 1000 foto’s, zodat jullie ook een beetje kunnen meegenieten van mijn herinnering.

Er gaat niets boven het Noorden...

“Everywhere is a walking distance if you have the time.”

Het lijkt alweer eeuwen geleden, maar zo’n twee weken geleden zat ik nog in het prachtige Nieuw-Zeeland. Voor vertrek vanuit Nederland was dat totaal niet gepland, maar iedereen in Australië vertelde vol enthousiasme over ‘het mooiste land ter wereld’ dat het toch begon te kriebelen nu ik er zo dichtbij was. En ook al was ik toch wat sceptisch over die benaming, ik heb tenslotte al het een en ander gezien en ben meestal sowieso meer van cultuur in plaats van natuur, ik werd totaal verrast door mijn eigen enthousiasme! Het land is echt prachtig en wat dat betreft echt een van de mooiste landen die ik ooit heb bezocht. Ook niet uit te leggen of te verklaren (mijn reisgenote en ik hebben het er nog over gehad) waarom juist deze witte bergen, groene vlaktes en stranden daar zo adembenemend mooi waren, maar we konden er beide uren naar blijven kijken en foto’s van blijven maken. Jullie merken wel, ik kan er uuuren over doorpraten. Vandaar dat ik ook maar bij het begin ga beginnen en allereerst over mijn reis door het noord-eiland zal vertellen.

Het noord eiland van Nieuw-Zeeland is daarbij het eiland waar de meeste mensen wonen en de ‘grote’ steden zijn. Nu heeft Nieuw-Zeeland sowieso geen echte wereldsteden (sorry Auckland!), maar vergeleken met het zuid eiland is het noord eiland een stuk drukker en biedt de bezoeker veel meer faciliteiten. Wat dat betreft voelt het zuid eiland zich soms wat achtergesteld, al hebben zij qua natuur dan weer niets te klagen. Anyway, in Maori heet het land ook wel ‘Aotearoa’ wat zoveel betekent als ‘het land van de lange witte wolk’ en bevat het (zoals jullie waarschijnlijk wel weten) veel unieke diersoorten, zoals het nationale symbol: de kiwi. Helaas is deze vogel in het wild spotten tegenwoordig haast onmogelijk. Gelukkig hebben de Maori’s, als pleister op de wond, vele andere vogels soortgelijke ‘grappige’ namen gegeven. Ik noem bijvoorbeeld de Keke, de Pukeko, de Weka, de Kaka en de Kea. En aangezien 95% van de vogelsoorten inheems zijn de vogelborden in natuurparken gegarandeerd entertainment! Maar naast de unieke fauna is ook de omgeving behoorlijk ‘uniek’. Zo zijn er verscheidene (actieve) vulkanen en vinden er geregeld aardbevingen door plaatverschuivingen plaats. Dat laatste klinkt natuurlijk niet zo aantrekkelijk als vakantiebestemming, maar het is nu eenmaal een van de redenen waarom Nieuw Zeeland er zo prachtig uitziet.

Maar goed, mijn avontuur begon dus een aantal weken terug in Auckland, waar ik na een korte vlucht vanuit Brisbane landde en had de eerste dag om lekker zelf op ontdekking te gaan. Erg leuk om daarbij de verschillen te zien tussen Australië en Nieuw-Zeeland (zo is er daar bijvoorbeeld weer Burger King in plaats van Hungry Jacks) en ook om me mentaal voor te bereiden op de roadtrip. En de ontmoeting met Lisa, die de volgende dag aankwam. Gelukkig klikte het meteen en hadden we ook al snel een campervan geregeld voor de komende weken. Niet helemaal mijn ding, maar aan de andere kant ook wel weer ‘deel van het avontuur’. Het verbreden van je comfort zone of zoiets, althans dat is wat ik mezelf maar wijsmaakte. In ieder geval ging onze tocht op het noord eiland tot Wellington, waar we de veerboot richting het zuid eiland namen. Onderweg bezochten we onder andere Hobbiton, bekeken de glimwormen, weerstonden de zwavelgeur in Rotorua (waar veel geothermische activiteit is), bevroren bij het meer van Taupo, misten mijn vriendin helaas net in Wanganui en kwamen uiteindelijk aan in Wellington. Daar bezochten we onder andere een rugbywedstrijd, wat ook erg leuk was om een keer mee te maken. All spelers met platte neuzen die over elkaar duiken terwijl de scheidsrechter er in een felroze outfit tussenloopt: hilarisch!

Maar het meeste indruk maakte de ‘Tongario Alpine Crossing’ toch wel. Een 19,4km lange dagtocht over een van de actieve vulkanen van Nieuw-Zeeland. En hoewel het zo ongeveer de meest populaire wandeltocht van het land is, had ik hem nooit gelopen zonder Lisa. Zij begon er namelijk enthousiast over te vertellen omdat ze had gelezen dat het een prachtige wandeling was en toen kon ik moeilijk achterblijven. Al had ik wel mijn zorgen over onze uitrusting (beide hadden we simpelweg weinig warme kleding bij ons en geen fatsoenlijke wandelschoenen) en de duur van de tocht (er stond zo’n 8 uur voor). Maar goed, uiteindelijk stonden we dus toch bij het eerste zonlicht op (onder het motto van: dan hebben we in ieder geval genoeg tijd voor de wandeling) en begonnen we aan de tocht. Om jullie een beeld te geven, deze bergen zijn gebruikt als locatie voor ‘Mordor’ in Lord of the Rings en dat zegt genoeg. Het was een helse tocht waarbij de waarschuwingsborden voor de heftige, en koude tocht, zeker niet voor niets waren geplaatst. Helemaal toen het bleek te regenen op de top waren we al snel doorweekt en de wind zorgte er daarbij voor dat we beiden al snel geen gevoel meer hadden in bijvoorbeeld onze handen. Erg lastig bij het maken van foto’s, maar als een geluk bij een ongeluk was het helaas ook erg mistig en was het uitzicht dus niet zo spectaculair. Maar, uiteindelijk bleek het een goede ‘bonding’, hebben we zowaar lol gehad om ons gezamelijk lijden en waren we uiteindelijk behoorlijk trots op onze prestatie om de wandeling in iets minder dan 5 uur te voltooien. En daarna hebben we onszelf lekker kunnen belonen met een bezoekje aan de natuurlijke ‘hot pools’ om weer een beetje op temperatuur te komen.

Van zombies naar barbies..

“Dare to take the unfamiliar path and leave a trail”

Daar ben ik dan, eindelijk! Heelhuids terug in Australie na een onvergetelijke reis door het beloofde land. Voelt alsof er jaren verstreken zijn en denk dat ik ook nog wel meerdere blogpost kan vullen, dus laat ik bij het begin beginnen. Mijn afscheid in Brisbane. Stiekem begon ik daar de laatste dagen voor vertrek steeds meer tegenop te zien en merkte ook dat de jongens er erg mee bezig waren. Een week voor vertrek allereerst een afscheidsetentje met de jongens en daarna was het ook vooral veel dingen regelen voor Nieuw—Zeeland en Cairns. Tijd vloog wat dat betreft echt voorbij en hoewel ik erg veel zin had en heb in mijn nieuwe avonturen is afscheid nemen natuurlijk nooit leuk. Nu had ik voor de jongens een klein presentje gekocht (Miller is helemaal into zombies dus ik had wat survival-dingen ‘just in case’ gekocht en voor Brooklyn legergekleurde ‘loombands’ en hollandse speculaasjes omdat hij die zo lekker vindt) en een bedankkaart geschreven. Erg leuke momenten toen ik een paar uur voor vertrek even persoonlijk afscheid kon nemen. Beide waren erg dankbaar, lachten om de grappige tekst die ik op de kaart had geschreven (dingen als: bedankt dat je me heb geleerd wat de doen als er zombies komen, bedankt dat je me niet zo vaak hebt laten schrikken en bedankt voor het proeven van al mijn Nederlandse kookexperimenten) en toen bekende Brooklyn ineens dat ik zijn favoriete au pair was geweest. Die zag ik totaal niet aankomen en was uiteraard positief verrast. Al maakt het een naderend afscheid niet makkelijker, haha.

Daarna was het al snel tijd om me naar het vliegveld te brengen. De jongens droegen heel galant mijn tassen (onder luid gekreun en de vraag wat ik in hemelsnaam allemaal mee had genomen) en ook de hond moest mee naar het vliegveld (die overigens normal bij mama woont, maar voor de dag bij ons was. Echt een superschattig beestje!). Het zorgte al met al voor een leuke autorit waarin de jongens naar mijn reis informeerden, Brooklyn bleef zeggen dat ik nog terug zou komen en ze herhaaldelijk vroegen hoe erg ik ze ging missen. Echt leuk om te merken hoe ‘stoere tienerjongens’ heel subtiel laten merken dat ze je gaan missen en het niet zo leuk vinden dat je gaat. Ook erg leuk dat Andrew me een knuffel gaf en de jongens dat in eerste instantie toch niet zo zagen zitten. Maar na twee handdrukken gingen ze toch overstag en ging ik bepakt en bezakt richting het vliegveld en zij terug naar huis. En toen was ineens heel erg blij dat ik de eerste dagen Hyacinthe had om me gezelschap te houden en het haar persoonlijke missie had gemaakt me op te vrolijken. Superlief en uiteraard deden de M&Ms In het vliegtuig wonderen. En sowieso erg leuk om inmiddels via Whatsapp toch in contact te blijven en ze op de hoogte te kunnen houden van mijn avonturen voor ik in augustus weer richting het zonnige Brisbane ga.

Maar ook mijn weekendje in Cairns vloog voorbij en voor dat ik het wist was het, na een nacht in Brisbane Airport, tijd om alleen naar Nieuw-Zeeland te vertrekken. Maar meer daarover later, net als de foto’s die ik uiteraard nog moet uitzoeken. Voor nu even een fast-forward richting mijn tweede nacht op een vliegveld (die van Christchurch) en mijn terugkeer naar Australie. Want ook dat vond ik weer behoorlijk spannend. Na ruim een maand reizen was ik eerlijk gezegd daar totaal niet mee bezig geweest. Dus erg raar idee dat ik ineens op het vliegveld zou worden opgehaald door iemand die ik nooit echt had ontmoet om vervolgens een aantal maanden in hun huis te wonen. Maar ja, datzelfde gevoel had ik ook gehad bij mijn aankomst in Brisbane natuurlijk. En ook dit keer ging het helemaal goed. Allereerst verbaasde ik mezelf dat de subtiele verschillen tussen Nieuw-Zeeland en Australie als thuiskomen voelde, hoewel ik zo genoten had in Nieuw-Zeeland. En daarnaast was het echt fijn om te merken dat ik hier, na zo’n lange tijd reizen en onderweg zijn, echt verwacht en welkom was. Zo kenden de kinderen mijn naam al/nog en wilden me meteen van alles laten zien en vertellen. En ik kan je vertellen dat dat een hele goede manier is om over mijn slapeloze nacht heen te komen.

Maar goed, misschien wel leuk om jullie wat meer over mijn nieuwe gezin te vertellen. Allereerst wonen ze in de suburb Point Cook wat zo ongeveer tussen het centrum en het begin van ‘the Great Ocean Road’ ligt. Sowieso doet Melbourne een stuk Europeser aan dan Brisbane, maar deze suburb ziet er erg gezellig uit en heeft behoorlijk wat parkjes en speelplaatsjes. Het gezin is hier 2,5 jaar geleden komen wonen vanuit Engeland. Wat dat betreft moet ik weer terugschakelen van mijn Australische ‘slang’. Thongs zijn hier ineens weer flipflops, haha. Het gezin bestaat uit vader Doug, moeder Sue en hun twee dochters Tabitha-Rose van 5 en Georgia-Eloise van 3. In dagelijks gebruik gewoon Tabitha of Tabs en Georgia ;). Erg leuk om te merken hoe veel dat verschilt van twee tienerjongens (het is roze wat hier de klok slaat) en wat dat betreft goed dat vergelijken meteen onmogelijk is en ik een hele andere ‘au pair ervaring’ krijg hier. De eerste dag al bijvoorbeeld al overladen met de eerste ‘hugs and kisses’, superlief! Op eerste indruk zijn ze erg welkomend en erg relaxt, dus dat is ook erg fijn. Al met al heb ik er erg veel zin in om hier de komende drie maanden te verblijven. Zo heeft Sue me vandaag meegenomen naar het stadscentrum om samen te lunchen en op de Eureka toren (op de 88ste verdieping) van het uitzicht te genieten, en de eerste indruk van deze prachtige stad belooft veel goeds.

Kia ora!

'An unfamiliar path may lead to the best of places'

Lieve allemaal,

Even een kort berichtje om te laten weten dat ik goed ben aangekomen. Helaas blijkt mijn telefoon hier niet te werken, dus dat is even lastig. Vandaag een dagje de stad verkennen, vanavond komt mijn reisgenote aan en zullen we wat verdere plannen kunnen gaan maken. Heb daar echt enorm veel zin in, kan niet wachten het land verder te gaan verkennen.

Voor de mensen met Whatsap, ben inmiddels overgegaan op mijn Australische nummer. Oo due manier kan ik ook met Andrew en de boys in contact blijven. Mocht je dit nummer niet hebben, laat maar even iets weten en dan stuur ik het door. Voorlopig zal meeste communicatie via Facebook en Whatsapp moeten helaas.

Vanaf mei heb ik weer een vast adres in Melbourne, tot die tijd blijft het een beetje behelpen.
Veel liefs in ieder geval vanaf hier! X Inge